ଦୂର ଆକାଶରେ ଉଡି ଯାଉଥିଲା  ମେଘ ରଙ୍ଗର ସେଇ ଗୁଡିଟି । ଅପଲକ ଆଖିରେ ତାକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଶିବାନୀ । ଗୁଡିଟିର ସବୁଜ ଲାଞ୍ଜଟି ପବନରେ ହଲି ହଲି, ଝୁଲି ଝୁଲି ଉଠି ଯାଉଥିଲା ଉପରକୁ, ଆହୁରି ଉପରକୁ । ସେ ଗୁଡିଟି ଜାଣେନି ତାର ଭବିଷ୍ୟତ । ଜାଣେନା କେତେ ତାର ଆୟୁଷ । କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବି ସେ ଧରାଶାୟୀ ହୋଇପାରେ । ସେ କଥା ନା ସେ ଜାଣେ, ନା ଜାଣିବାକୁ ଚାହେଁ । ମେଘ ରଙ୍ଗର ସେ ଗୁଡିଟି କେବଳ ଉଡିବାକୁ ଚାହିଁଛି । ଧଳା ଧଳା ମେଘଖଣ୍ଡ ମାନଙ୍କ ଭିତରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ ଦେବାକୁ ଚାହଁଛି, କେବଳ ଗୋଟିଏ ବିଶ୍ୱାସରେ ଯେ ସେ ଯେତିକି ସମୟ ବି ଆକାଶ ବୁକୁରେ ରହିଛି, ରହିଥିବ ଗଭୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ଵାସର ସହ ।

ସେମିତି ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଗୁଡିଟିକୁ ଶିବାନୀ ।

ଦୂର ଦିଗବଳୟରୁ ଯେମିତି ଭାସି ଆସୁଥିଲା ବୋଉର ମମତାଭିଜା ସ୍ୱରଟି, ଯାହାକୁ ସେ ହଜେଇଦେଇ ସାରିଛି ଗତ କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ –  ‘ହେ, ସିନୀ, ହେ ସୋନୁ, କୁଆଡେ ଗଲ ଦୁହେଁ ….. ସେ ବଦମାସ ପିଲାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଗୁଡି ଉଡେଇଥିବ ଯଦି ବାପା ବହୁତ ରାଗିବେ’ । ବୋଉ କଥା ନମାନି ଭାଇ ନଟେଇ ହାତରେ ଧରି ବାହାରି ଯାଏ, ଆଉ ତା ପଛେ ପଛେ ଯାଏ ଶିବାନୀ । ବୋଉ ଧାଇଁ ଆସେ ଦାଣ୍ଡ ଯାଏଁ । ବୋଉକୁ ବୁଝେଇହୁଏ, କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କୁ ? ବାପା ରାଗି ନୁହଁନ୍ତି ଜମା, କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କ କଥା କାହିଁକି କେଜାଣି ମନେହୁଏ ଗୋଟେ ଅକାଟ୍ୟ, ଅଲିଖିତ ଆଦେଶନାମା !

ଭାଇର ଗୁଡି ଉଡେଇବାରେ ଭାରି ମନ, ଅଥଚ ବାପା ଗୁଡି ଉଡେଇବାକୁ ଆଦୌ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।  ଠାକୁରଘରେ ଭାଇ ଲୁଚେଇ ରଖିଥାଏ ତା’ର ଗୁଡି । ବୋଉ ବେଶୀ ଆକଟ କରେ ଶିବାନୀକୁ – ‘ଗୁଡି ଉଡେଇବା ପୁଅଙ୍କ ଖେଳ, ଝିଅଙ୍କର ନୁହେଁ’ । ପୁଅଙ୍କ ଖେଳ, ଆଉ ଝିଅଙ୍କ ଖେଳ – ଏମିତି ଶୁଣିଲେ ବିଦ୍ରୋହୀ ହୋଇଉଠେ ମନ । ଭାଇ ସାଙ୍ଗରେ କବାଡି, ଗୁଚିତାଣ୍ଡୁ, ଖେଳିବାକୁ ବହାରିପଡ଼େ ଶିବାନୀ । ସେଗୁଡା ବି କୁଆଡେ ପୁଅଙ୍କ ଖେଳ । ଦଶ-ଏଗାର ବର୍ଷ ବଯସର ଝିଅଟିଏର କେତେବା ସାଂସରିକ ଜ୍ଞାନ ? ଶୈଶବକୁ ଏଇମାତ୍ର ଛାଡି ଆସିଥାଏ ସେ । ଶିଶୁ ସୁଲଭ ଚପଲତା ଭିତରୁ ଏଯାଏଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁକ୍ତ କରିପାରି ନଥାଏ ନିଜକୁ ଆଉ ଯୌବନର ମତ୍ତ ଉଲ୍ଲାସ ରହିଥାଏ ଆହୁରି ଅନେକ ଦୂର । ଏଇତ କୈଶୋର – ନିଜକୁ ନୂଆ ଛାଞ୍ଚରେ ଢାଳିବାର ବୟସ । ଏମିତି ସମୟରେ ଗଢିଉଠୁଥିବା କଞ୍ଚା ମନଟିରେ ସେ ଆଦୌ ସ୍ୱୀକାର କରି ପାରେନା ଝିଅ-ପୁଅର ଏ ମଣିଷକୃତ ନିୟମ କାନୁନ ସବୁକୁ । 

ପଡିଆରେ ଭାଇ ଆଉ ତାର ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ଖେଳିବାକୁ ଧାଇଁଯାଏ ସେ ।  ଭାଇ ର ସାଙ୍ଗମାନେ ବୟସରେ ମାତ୍ର ଚାରି, ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ବଡ଼ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଶିବାନୀ ସହ ଖେଳିବାକୁ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାନ୍ତିନି । ଖାଲି ଜିତୁ ଭାଇ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା । ବୟସରେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସେ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ । ତେଣୁ ତା କଥା କେହିବି କାଟି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଭାଇ ବେଳେବେଳେ ବିରକ୍ତ ହୁଏ, – ‘ଯାଉନୁ ତୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଖେଳିବୁ । ପୁଅ ପିଲାମାନଙ୍କ ସହ କାହିଁକି ଖେଳୁଛୁ’? ଶିବନୀର ଇଛା ଚପଳ ହରିଣୀଟିଏ ପରି ଦୌଡ଼ିବାକୁ, ନଈରେ ପହଁରିବାକୁ, ଇଛା ପୁଣି ନୀଳ ଆକାଶରେ ପକ୍ଷୀଟିଏ ହୋଇ ଉଡ଼ି ବୁଲିବାକୁ । ତା’ ବୟସର ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ସେସବୁ କରିବା ମନା । ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଭାଇ ସହ ଖେଳ ପଡିଆକୁ ଯାଏ ସେ, ଭାଇର ଶତ ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ବେ । ବାପା ଶିବନୀକୁ କିଛି କହନ୍ତିନି, ରାଗନ୍ତିନି ଜମା । କେତେବେଳେ କେଜାଣି ବୋଉକୁ କହିଥାନ୍ତି ଶିବନୀକୁ ଆକଟ କରିବାକୁ ! ବୋଉ ଖୁବ ଆକଟ କରେ । କହେ, ‘ବାପା କହିଛନ୍ତି ଏସବୁ ଖେଳ ଖେଳେନା । ଏସବୁ ପୁଅଙ୍କ ଖେଳ’ । – ‘ଆଛା , ବାପା କହିଛନ୍ତି ଏକଥା?’ – ଅବିଶ୍ୱାସ ଆଖିରେ ଶିବାନୀ ବୋଉକୁ ଚାହେଁ । ବାପା ତ ତାକୁ ଖୁବ ଉତ୍ସାହିତ କରନ୍ତି, ଆଗକୁ ବଢିବାକୁ ପ୍ରେରଣା ଦିଅନ୍ତି । ଶିବାନୀ ଚିହ୍ନି ପାରିନି ବାପାଙ୍କ ଭିତରର ସେଇ ଅସହାୟ ବାପାଜଣଙ୍କୁ, ଯିଏ ନିଜ ଝିଅର ନିରାପତ୍ତା ନେଇ ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତିତ । ଭାଇ ପଛେପଛେ ପଡିଆକୁ ଦଉଡେ ଶିବନୀ, ବୋଉ ଚୁପ ରହେ । ‘ବୋଉ ଭାରି ଦୁର୍ବଳ’ – ମନେମନେ କହେ ଶିବାନୀ ।

ଖେଳ ପଡ଼ିଆରେ ଶିବାନୀ ଧାଁଉଥାଏ ଭାଇ ପଛରେ । ଠାକୁରଘରୁ ଚୁପ କିନା ଗୁଡିଟି ଆଣି ଭାଇ ପଡିଆରେ ଉଡାଏ ।  ଭାଇର ସାଙ୍ଗ ମାନେ ବି  ଗୁଡି ଉଡାନ୍ତି । ନୀଳ ଆକାଶରେ ଦୂରରୁ  ଦୂରକୁ ଉଡିଯାଏ ତାଙ୍କ ଗୁଡି । ଜଣେ ଆଉଜଣଙ୍କର ଗୁଡି କଟେଇଦେବାରେ କି ଅବା ମଜା, ଶିବାନୀ ବୁଝିପାରେନା । କଟି ଯାଇଥିବା ଗୁଡ଼ିଟିଏ ଆକାଶରେ  ତଳକୁ ତଳ ଖସି ଆସୁଥିବାର ଦେଖିଲେ ଭାରି ଗୋଟେ ଅସହାୟ ପଣ ଆବୋରି ବସେ ତାକୁ । ଖାଲି ଭାଇର ନୁହେଁ, ଯାହାର ବି ଗୁଡି କଟିଗଲେ ଖୁବ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଉଥିଲା  ଶିବାନୀ । ଭାଇ ଯଦି କାହାର ଗୁଡି କାଟିଥାଏ, ଜିତିବାର ଖୁସି ବାଣ୍ଟି ପାରେନା ତା’ ସହ  ଶିବାନୀ । ବରଂ କଟିଯାଇ ଆକାଶରୁ ଖସି ଆସୁଥିବା ସେଇ ଗୁଡିଟି ପାଇଁ  ତାର ଦୁଃଖ ଦେଖି ଭାଇ ରାଗିଯାଏ । ଶିବାନୀ ପିଲାଳିଆ ଆଶଙ୍କାରେ ତଥାପି  ଚାହିଁ ରହିଥାଏ – ପଡିଆରେ ନପଡ଼ି ଗୁଡିଟି କେଉଁ ଅଜଣା ଭାଗ୍ୟକୁ ଭୋଗିବାକୁ ଯାଉଥାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ – ହଲିହଲି, ଝୁଲିଝୁଲି । ଉଦାସ ହୋଇଯାଇଥାଏ ସେ ।

ଖେଳ ପଡିଆକୁ ଯିବାରେ ଡେରି ହେଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ଡାକିବାକୁ ଘରକୁ ଚାଲି ଆସନ୍ତି ଭାଇର ସାଙ୍ଗ ମାନେ,
ଜିତୁ ଭାଇତ ନିଶ୍ଚୟ ଆସେ ସେମାନଙ୍କୁ ଡାକିବାକୁ । ଶିବାନୀର ବେଣୀକୁ ଟାଣେ । କହେ ତୁ ନ ଆସିଲେ ଖେଳ ଜମେନି । ଶିବାନୀ ଖୁସି ହୁଏ । ଜିତୁ ଭାଇ, ଜିତୁ ଭାଇ କହି ତା ପଛରେ ଦଉଡି ଯାଏ । ସେଇ ପିଲାଦିନ କେତେ ପଛରେ ଛାଡି ଆସିଛି ସେ ।  

ଶିବାନୀ ଦୂର ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ଖୋଜିହେଲା ସେ ମେଘ ରଙ୍ଗର ଗୁଡିଟିକୁ । ପିଲାବେଳର ମଧୁର ସ୍ମୃତିରୁ ହଠାତ ଫେରି ଆସିଲା ବର୍ତ୍ତମାନକୁ । ଆଜି ବି ଗୁଡ଼ି ପ୍ରତି ତାର ଆକର୍ଷଣ ଜାରି ରହିଛି । ତା’ ନଜର ଫେରିଗଲା ସେଇ ମେଘ ରଙ୍ଗର ଗୁଡିଟି ପାଖକୁ ଯାହାର ଉତ୍ତରଣରେ ସେ ଦେଖୁଥିଲା ନିଜ ଆଶା-ଆଶଙ୍କାର ପ୍ରତିଫଳନ  । କିନ୍ତୁ ଏ କଣ, ଗୁଡିଟି  ଏବେ ତ ଏଇଠି ଥିଲା । ତା ଉପରୁ ସେ ଆଦୌ ନଜର ଉଠାଉ ନଥିଲା । କେମିତି କେଜାଣି ଗୁଡିଟି ଖସିଗଲା ତା ଆଖି ଆଢୁଆଳକୁ । ଲୁହ ଟିକିଏ ଜକେଇ ଆସିଲା ତା’ ଆଖିରେ । ପୁଣି ବୋଉ ମନେପଡ଼ିଲା, ମନେପଡ଼ିଗଲା ସେ ଦିନର କଥା । ସେଇକଥା କଣ କେବେ ସେ ଭୁଲିପାରିବ ? ବୋଉକୁ ସେ ଦିନ ଯାଏଁ ଖୁବ ଦୁର୍ବଳ ଭାବିଥିଲା ଶିବାନୀ । ଅଥଚ ….

ସେ ଦିନର କଥା ମନେ ପଡିଲେ ଏବେବି ତା’ ଧମନୀରେ ରକ୍ତ-ସ୍ରୋତ ଦ୍ରୁତ ହୋଇଯାଏ । ମନେ ପଡେ, ଦିନେ ଜିତୁ ଭାଇ ମୁହଁରେ ମେଞ୍ଚାଏ ଛେପ ପକେଇ ଦଉଡି ଦଉଡି ଖେଳ ପଡ଼ିଆରୁ ଆସି ବୋଉର ଲୁଗା କାନିରେ କେମିତି ମୁହଁ ଲୁଚେଇ କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦି ପକେଇଥିଲା ସେ । ଦେହଟା ତାର ଜଳୁଥିଲା କିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଓ ଅନେକଟା ଅପମାନରେ । ବୋଉ କୋଳ ସେତେବେଳେ ଲାଗୁଥିଲା ଅଭୟ ଆଶ୍ରୟ, ବୋଉର ହାତ ପାପୁଲିରେ ଶିବାନୀ ଘୋଡେଇ ପକେଇଥିଲା ନିଜ ମୁହଁ ।  ବୋଉ ଥରେ ବି ପଚାରି ନଥିଲା କିଏ ସେ ସିଏ ।  କେବଳ କହିଥିଲା – ‘ତୁ ବଡ଼ ହୋଇଗଲୁଣି ।  ନିଜଳୁ ରକ୍ଷା କରିବା ଶିଖିଯିବୁ ଆପେଆପେ । ନାରୀକୁ ଅସହାୟ ଭାବୁଥିବା ରାକ୍ଷସ ମାନଙ୍କୁ ଦମନ କରିବାକୁ ତତେ ଅଷ୍ଟଭୁଜା  ହେବାକୁ ପଡିବ । ଅଦେଖା ଅସ୍ତ୍ରରେ ନିଜକୁ ସଜେଇ ନେବାର କଳା ଅକ୍ତିଆର କରିବାକୁ ହେବ । ଶିବାନୀକୁ ବି ଠିକ ସେମିତି ମନେ ହେଉଥିଲା ସେତେବେଳେ । ନିଜ ହାତକୁ ମୁଠା କରିନେଇ ନିଜକୁ ଦୃଢ଼ ମନେ କଲାବେଳେ ସେ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲା ସତରେ ସେ ବଡ଼ ହୋଇଯାଇଛି ।

ସେ ଅଘଟଣଟି ତୁହାଇ ତୁହାଇ ମନେପଡେ ତା’ର ଅନେକ ସମୟରେ । ଝିଅ ତିତିଲିର ନିରୀହ ପ୍ରଶ୍ନ ମାନଙ୍କ ଭିତରେ ନିଜ ଶୈଶବକୁ ବାରମ୍ବାର ଆବିଷ୍କାର କରେ । ତାକୁ ବିନା କଟକଣାରେ ବଢିବାକୁ ଉତ୍ସାହ ଦେବାବେଳେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡେ ସେ ନିଜେ । ସିଦ୍ଧାର୍ଥ ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି ପାଖରେ ଦୃଢ଼ ହୋଇ । ଝିଅର ନିରାପତ୍ତା ନେଇ ତା’ ବାପାଙ୍କ ପରି ସିଦ୍ଧାର୍ଥଙ୍କ ଭିତରେ ବି ଆଶଙ୍କା ଥିବ ନିଶ୍ଚୟ, କିନ୍ତୁ ତିତିଲିକୁ ସେ କେବେହେଲେ ଦୁର୍ବଳ ମନୋଭାବର ଶିକାର ହେବାକୁ ଦେଇନାହାନ୍ତି । ଶିବାନୀକୁ ବି ।

ବାପା  ପାରୁପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ  ସୁଧାରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ ଶିବାନୀର ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ମନଟିକୁ । ସେଇ ଦୁର୍ଘଟଣା ପରେ ପରେ ବାପାଙ୍କର ନୂଆ ସହରକୁ ବଦଳି ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଶିବାନୀର ସ୍କୁଲ ଓ କଲେଜ ଶିକ୍ଷା ହୋଇଥିଲା ନୂଆ ସହରରେ । ସ୍କୁଲରେ ପ୍ରଥମେ ଏନ୍ ସି ସି ରେ ଯୋଗ ଦେବା ଓ କଲେଜର ଶେଷ ବର୍ଷରେ ପାଇଲଟ ଟ୍ରେନିଂ ପାଇଁ ମନୋନୀତ ହେବା    ଭିତରେ କେବେକେବେ ଜିତୁ ଭାଇର ମୁହଁ ଟି ନାଚିଯାଏ ଆଖି ଆଗରେ । ସେ ମୁହଁରେ ଦେଖି ପାରେନି ସାମାନ୍ୟ ଅନୁଶୋଚନା । କିନ୍ତୁ ମୁହଁର ସେଇ ସାମାନ୍ୟ ଝଲକରେ ବି ଶିବାନୀର ହାତ ମୁଠା ମୁଠା ହୋଇଯାଏ ।

ନିଜକୁ ଗୋଟେଇ ନେଲା ସେ ଆତ୍ମବଳର ନୂଆ ବିଶ୍ୱାସରେ । ମେଘ ରଙ୍ଗର ସେ ଗୁଡିଟି ଯେଉଁଟି ତା’ରି ଆଗରେ ଅନ୍ୟ ଗୁଡିମାନଙ୍କୁ ପଛରେ ପକାଇ ଉଠିଯାଉଥିଲା ଉପରକୁ ଆହୁରି ଉପରକୁ, ଏଥର ସେ ଠିକ ଦେଖିପାରୁଥିଲା ତାକୁ । ତା ଆଖିରୁ ଗାଲ ଦେଇ ଖସି ଯାଇଥିଲା କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ଆଖି କୋଣରେ ଜକେଇ ଆସିଥିବା ଲୁହ ଟୋପାକ ।

ଗୁଡିଟିକୁ ସେ ଏକଲୟରେ ଚାହିଁ ରହିଛି ସେତେବେଳୁ । ସେଇଠୁ ଆଖି ଫେରେଇ ନେଲେ କାଳେ ସେ ଗୁଡିଟି ହଜିଯିବ ଆଖପାଖରେ ଉଡୁଥିବା ଆଉ କେତୋଟି ଗୁଡି ମାନଙ୍କ ଭିତରେ, ଯେଉଁମାନେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ସେଇ ଗୁଡିଟିର ପାଖାପାଖି ବି ପହଂଚି ପାରିନାହାନ୍ତି ।  ଶିବାନୀ ଆନମନା ହେଲା ।  ଗୁଡିଟିକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ସେ ସେତିକି ବେଳୁ ଯେତେବେଳେ ଗୁଡିଟି ସ୍ପଷ୍ଟ ଦିଶୁଥିଲା ତାକୁ । ତା’ ନିଜ ଜୀବନତ ସେ ଗୁଡିଟି ଭଳି । ଗୁଡିଟି କେବେବି ବିଚ୍ୟୁତ ହେବାକୁ ଚାହୁଁ ନ ଥିବ ତା’ ଭଳି ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥରୁ । ତାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିବ କେବଳ ଉପରକୁ, ଆହୁରି ଉପରକୁ ଉଡିଯିବାକୁ ।  ତା’ ଆଖି ଆଗରେ ସେଇ ଗୁଡିଟି ଉଡିଯାଉଛି ଉପରକୁ । ମିଶିଯାଉଛି ବିନ୍ଦୁଟିଏ ହୋଇ ଆଉ ଆଉ ଗୁଡି ମାନଙ୍କ ସହ । ତଥାପି ସେ ଚିହ୍ନିଛି ସେ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଗୁଡିଟିକୁ । ସେଇଟିକୁ ତା’ ଆଖିରୁ ଅନ୍ତର କରିବାକୁ ଚାହେଁନି ସେ । ସେଇଟି ଯେ ତାର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସର ପ୍ରତୀକ । ତାକୁ କେବଳ ଉଚ୍ଚରେ ଖୁବ ଉଚ୍ଚରେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ ସେ ।

ବାପା ଶେଯରେ ପଡ଼ି ଗଲେଣି । ବୁଲଚଲା କରି ପାରୁନାହାନ୍ତି ଆଦୌ । ଧରାଧରି କରି ନେଲେ ନିଜର ନିତ୍ୟକର୍ମ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି । ଭାଇ ଖୁବ ଯତ୍ନଶୀଳ, ଭାଉଜ ବି । ଭାଇ ଶିବାନୀ ପାଇଁ ବି ଖୁବ ଯତ୍ନଶୀଳ । ଶିବାନୀର ଖୁସି ପାଇଁ ଭାଇ ସର୍ବଦା ତତ୍ପର ।  ସେଦିନ କିନ୍ତୁ ଭାଇ ନ ଥିଲା ପାଖରେ । ସେଇମାତ୍ର କଟି ଯାଇଥିବା ଲାଲ ଗୁଡିଟା ପଛରେ ଧାଇଁ ଥିଲେ ସମସ୍ତେ । ଭାଇବି । ଗୁଡିଟି ହଲିହଲି ଝୁଲିଝୁଲି ଖସି ଯାଉଥିଲା ତଳକୁ ।  ପଡ଼ିଆର ପାଚିରୀ ଆରପଟେ ଭଙ୍ଗା ଘରଟି ଟପି ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଦୌଡୁଥିଲେ । ଶିବାନୀ ସେଇଠି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ଚୁପଚାପ, ଆଉ ସେଇ କଟିଯାଇ ଖସିପଡୁଥିବା ଗୁଡିକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ଉଦାସ ଆଖିରେ । ଜିତୁଭାଇ ତାକୁ ଟାଣୁଥିଲା, – ‘ଆ, ଏଇଠି ବୋକିଙ୍କ ପରି କଣ ଠିଆ ହୋଇଛୁ ? ଜିତୁଭାଇ ତାକୁ ଟାଣିଟାଣି ନେଇ ଯାଇଥିଲା ସେ ଭଙ୍ଗା ଘର ପାଖକୁ । ତ୍ରସ୍ତ ହରିଣୀଟିଏ ପରି ଶିବାନୀ ଛଟପଟ ହେଉଥିଲା ଜିତୁ ଭାଇର ଶକ୍ତ ହାତମୁଠା ଭିତରେ । ସେଇଠି  ତାକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଚକ୍ର ଆସିନଥିଲା କି ଆସି ନଥିଲେ ଚକ୍ରପାଣି । ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କାହିଁକି କେଜାଣି ସେ ବି ନିଜକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ସମର୍ପି ଦେଇ ପାରିନଥିଲା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ । ଲଢ଼ିଥିଲା, ଖୁବ ଲଢ଼ିଥିଲା ଆଉ ଜିତିଥିଲା ବି । କେମିତି କେଜାଣି ଖସିଗଲା ଜିତୁର ହାତମୁଠାରୁ ତା’ ହାତ । ତଳୁ ପୁଳାଏ ବାଲି ଧରି ଜୋର କରି ଛାଡିଥିଲା ଜିତୁର ଆଖିକୁ, ଆଉ ତା ସହିତ ମେଞ୍ଚାଏ  ଛେପ ତା ମୁହଁକୁ । ବୋଧହୁଏ ବିଶ୍ଵନିୟନ୍ତା ବି ସେଇଆ ଚାହିଁଥିଲେ । ନିଜକୁ ନିଜେ ରକ୍ଷା କର । ଲଢ଼ିବାକୁ ଦେହରେ ଶକ୍ତି ଖଞ୍ଜିଦେଲେ, ମନରେ ବଳ ଭରିଦେଲେ । କିନ୍ତୁ ହାତରୁ ଚକ୍ର ପଠେଇ ଅବଳା ସଜେଇ ନଥିଲେ ତାକୁ ।  ସେଦିନ ଯଦି ସେ ହାରି ଯାଇଥାନ୍ତା ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତା ଅନ୍ୟ କାହାର ସାହାଯ୍ୟକୁ, ତେବେ ସତକୁ ସତ ଅବଳା ହୋଇ ରହିଯାଇଥାନ୍ତା ସବୁଦିନ ପାଇଁ ।

ଝିଅ ତିତିଲିର ଖୁବ ହସ ଆଉ ପାଟି ଶୁଣାଯାଉଛି । ଫୋନରେ ଗପୁଥିବ ସେ ଅଜାଙ୍କ ସଂଗେ । ଆଜି ତ ତାକୁ ଅନେକ କଥା କହିବାକୁ ଅଛି ଅଜାଙ୍କୁ । କହିବାକୁ ଅଛି ଆସନ୍ତା କାଲି ତା’ ସ୍କୁଲରେ ସେମାନେ ପାଳିବାକୁ ଯାଉଥିବା ଉତ୍ତରାୟଣ ପର୍ବ ବିଷୟରେ । ଆଜି ସ୍କୁଲ ବସରୁ ଓହ୍ଲେଇ ଶିବାନୀକୁ ଦେଖି ଖୁବ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ସେ । ଏଇ ଦୁଇ ଦିନ ଶିବାନୀ ଛୁଟି ନେଇଛି ।  ମକର ସଂକ୍ରାନ୍ତିରେ ସିଦ୍ଧାର୍ଥଙ୍କର ଜନ୍ମଦିନ । ସିଦ୍ଧାର୍ଥ  ବି ଛୁଟିରେ ରହିବେ । ଏମିତି କେତୋଟି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଦିନକୁ ପୁରା ପରିବାର ଏକାଠି ପାଳନ କରିବାକୁ ଶିବାନୀ ସବୁବେଳେ ଇଛା କରିଛି । ସିଦ୍ଧାର୍ଥ  ବି ସେଥିରେ ସହଯୋଗ କରିଛନ୍ତି ସବୁବେଳେ । ତିତିଲି ଖୁବ ଖୁସି ।  ଗୁଡିଉଡା ପର୍ବ ସହିତ ଜନ୍ମଦିନର ଏ ଉତ୍ସବ ତା’ ପାଇଁ ଏକ ଆନନ୍ଦର ସମୟ । ସ୍କୁଲରେ ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରବଳ ଉତ୍ସାହ ଏଇ ଗୁଡିଉଡା ପର୍ବଟିକୁ ନେଇ । ଶିବାନୀ ଦେଖିଆସୁଛି ଏଠି ପାଳନ ହେଉଥିବା ଏଇ ପର୍ବଟିରେ ଘରର ସମସ୍ତେ ଅଂଶ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି । ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ଗୁଡିରେ ଭରିଯାଏ ଆକାଶର ବକ୍ଷ । କିସମ କିସ ର ଗୁଡି । ଦିନେ ଦୁଇଦିନ ହେଲାଣି ଗୁଡିଉଡା ପର୍ବର ଆଭାସ ମିଳିଲାଣି । କିଛି କିଛି ଗୁଡି ଉଡ଼ିଲାଣି ଆକାଶରେ । ତିତିଲି ବି ରଙ୍ଗ କାଗଜରେ କେତେନା କେତେ ଗୁଡି ତିଆରି କରି ସାରିଲାଣି । କିଛି ଗୁଡି ସେମାନେ ସ୍କୁଲରେ ବି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ସେସବୁ ଗୁଡିକୁ ମାମା ଦେଖିବ ବୋଲି ଖୁବ ଯତ୍ନରେ ଘରକୁ ଆଣିବାର ପ୍ରୟାସ କରିଛି ତିତିଲି, ଯଦିଓ ଶିବାନୀ ପାଖରେ ସେସବୁ ଅକ୍ଷତ ଅବସ୍ଥାରେ ପହଂଚି ପାରିନି । ତଥାପି ତିତିଲିର ଉତ୍ସାହ ଦେଖି ଖୁବ ଖୁସି ହୋଇଛନ୍ତି ଦୁହେଁ ଶିବାନୀ ଓ ସିଦ୍ଧାର୍ଥ  ।

– ‘ପାପା ମାମା ବହୁତ ଖୁସି, ଅଜା, କାଲି ଆମର ଗୁଡି ଉଡା ଦିନ । ହଁ, ଗୁଡି, ସୂତା ନଟେଇ ସବୁ କିଣା ହୋଇଛି । ହେଇ ଦେଖ, ଦେଖ ଅଜା’ – କହି କିଣା ହୋଇଆସିଥିବା ଗୁଡି ଉଡାର ସମସ୍ତ ସରଞ୍ଜାମକୁ ହାତରେ ଗୋଟେଇ ନେଇ ଭିଡ଼ିଓ ଜରିଆରେ ବାପାଙ୍କ ଆଖି ଆଗରେ ତୋଳି ଧରିଛି ତିତିଲି । ବାପା କଣ କହୁଛନ୍ତି, ତିତିଲି ହସି ହସି ବେଦମ ହୋଇଗଲାଣି । ଶିବାନୀ ଆଡକୁ ଫୋନଟିକୁ ବୁଲେଇ ଧରି ତିତିଲି କହୁଥିଲା,  

– ‘ମାମା, ଦେଖ ଅଜା କଣ କହୁଛନ୍ତି’ ।

– ‘କଣ କହୁଛନ୍ତି ‘?

ଶିବାନୀ ସ୍ପଷ୍ଟ ଶୁଣିପାରୁଥିଲା ବାପାଙ୍କର ସ୍ୱର । ବାପା କହୁଛନ୍ତି, ‘ତୋ ମାମା କୁ ଟିକେ ଗୁଡି ଉଡେଇବାକୁ ଦେବୁ ମାଆ । ତୋ ମାମାର ପିଲାଦିନେ ଖୁବ ଇଛା ଥିଲା । ମୁଁ ତାକୁ ଗୁଡି ଉଡେଇବାକୁ ଦେଇ ନଥିଲି । କହିଥିଲି ସେସବୁ ପୁଅଙ୍କ ଖେଳ’ ।
– ‘ଅଜା, ଆମ କ୍ଲାସ ର ଆମେ ସମସ୍ତେ ଗୁଡି ଉଡେଇବୁ କାଲି । ଆମ ଟିଚର୍ ତ କହିନାହାନ୍ତି ଗୁଡି ଖାଲି ପୁଅମାନେ ଉଡେଇବେ । ସମସ୍ତେ, ମାନେ ସମସ୍ତେ  ଉଡେଇବୁ କାଲି ଗୁଡି । ଗୁଡ଼ଡୁ, ବବ୍ଲୁ, ନେହା, ମୁଁ ସମସ୍ତେ’ ।

– ‘ତୋ ମାମା କୁ ବି ଦେବୁ’ । ବାପା ଅନୁରୋଧ କରୁଥିଲେ ତାକୁ ।

ଶିବାନୀ ଫୋନ ନେଇଯାଇଥିଲା ତିତିଲି ହାତରୁ । ବାପାଙ୍କ ସ୍ୱରରେ କେତେ ବ୍ୟାକୁଳତା । ଶିବାନୀ ଆଖିରୁ ଝରଝର ହୋଇ ଝରି ପଡୁଥିଲା ଅମାନିଆଁ ଲୁହ ଧାର । ବାଁ ହାତ ନେଡିରେ ଲୁହ ପୋଛି ନେଉ ନେଉ ଶିବାନୀ କହୁଥିଲା, ‘ବାପା । ଏବେ ତୁମର ପାଇଲଟ ଝିଅ ନୀଳ ଆକାଶରେ ପରା ଘର କରି ସାରିଲାଣି’ । ବାପା ହସୁଥିଲେ । କେତେ ନିରୀହ ଲାଗୁଥିଲେ ବାପା । ତିତିଲି ଦୁଇ ହାତ ଟେକି ନାଚୁଥିଲା ‘ଗୁଡି କଟିଗଲା, ଗୁଡି କଟିଗଲା’ । ଶିବାନୀ ଚମକି ଚାହିଁଲା ଆକାଶକୁ ।

ମେଘ ରଙ୍ଗର ସେ ଗୁଡିଟି ଏବେବି ଉଡୁଛି ଉପରେ, ଖୁବ ଉପରେ, ଗଭୀର ଆତ୍ମବିଶ୍ଵାସର ସହ …..

(AIR ନାରୀମହଲ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ପ୍ରସାରିତ – 22 ଜାନୁୟାରୀ 2022)

****